Annemin Gözleri

“Kar yagiyordu. Basimi saga çevirip iki dükkân arasindan gözüken bordo binaya baktim. Penceredemiydi Hicran? Yoksa o da dipsiz bir kuyuya mi düsmüstü benim gibi.Araç çalisti. El salladim. Ragip bana bakiyordu. Bense karsiya. Az sonra gözden kayboldu Ragip,kütüphane, ögretmenevi. Sonrasinda hapishane, kaymakamlik, ilçenin çikisindaki çalistigim okul venihayetinde Hizan.Pencerede Hicran'i, ocakta Ragip'i, dükkân önünde Sakir Dayi'yi, kulübede askeri, hücrelerdemahkûmlari, bahçede ögrencileri, iki dagin etegindeki evleri düsündüm bir bir.Kivrilarak çiktik Panur Dagi'ni. Baslari posulu adamlar sigaralarini yakmislar, göz gözü görmüyordu.Radyodan ince bir kadin sesi geliyordu. Agitti söyledigi. Kürtçe.Yükselen dumanlarda Hicran'in gözlerini gördüm. Islak gözlerini. Uzun kirpiklerinin arasindanbakiyordu bana. Gölge düsmüstü bakislarina.Elimde tuttugum menekseye baktim. “Bir gün benim menekselerimle sana verdigim menekse ayniçati altinda bulusurlar umarim.” diye yazmisti Hicran. Basimi cama dayadim. Gözlerimi kapattim.”