Antigone

Henry Bauchau'dan, daha önce Oidipus Yollarda'yi yayimlamistik Metis Edebiyat'ta. Bauchau, Antigone'de ayni güzel anlatimla devam ediyor hikâyesine.
Babasi kör kral Oidipus'u yillar süren sürgün yolculugunun sonuna kadar izleyen Antigone, agabeyleri arasindaki savasi engellemek üzere Thebai'nin yolunu tutuyor bu kez. Kadere meydan okuyan bu tutkulu genç kadin, kinin, nefretin, öç ve iktidar tutkusunun esiri olmus erkeklerin gönlünde barisa ve sevgiye yer açmak için çalisiyor olanca gücüyle.
Henry Bauchau bu romaniyla sahnelerden indirip hayatla bulusturdugu, hiç olmadigi kadar somut bir varlik kazandirdigi Antigone'yi bir kez daha ölümsüzlestiriyor.
(Arka Kapak)
Oidipus'un ölümünden beri gözlerim ve düsüncelerim denize yöneldi ve daima onun yanina siginiyorum. Bir kayanin gölgesinde, limanin ve insanlarin ugultusunu ve deniz kuslarinin çigliklarini dinliyorum. Iokaste'nin bana sunlari dedigi günü hatirliyorum: “Babanin her seyden önce bir denizci oldugunu asla unutma Antigone.“ Bas döndürücü yolculugunda beni o çok korktugum yere kadar götüren bu denizciydi. Yollarda geçirdigim on yildan sonra, o yer Atina oldu, simdi burada yalnizim, yastayim, denizin kiyisinda. Gökyüzünde iri kanatli bir kusu seyrediyorum; Oidipus'un, Iokaste'nin ve resim yaptiginda Klios'un iri kanatlari. Ben böyle degilim, ben büyük gökyüzü ve büyük düsünceler için yaratilmamisim.
Bir gün Oidipus aniden bana dönüp söyle demisti: “Sen hiç denize açilmadin Antigone, oysa gerçek bir denizcisin. Yelkensiz, dümensiz, yillardir denizlerde yol aliyorsun, benim körlügümde, bas dönmelerimde, Klios'un ve benim cinnetimde alabora olmadan.“ Durmadan birbirimizi kaybettigimiz görünmez yoldaki o mutluluk anini yeniden hissediyorum içimde.
Klios'un dostu Narses, gemileri yeni bir sefere hazir mi diye bakmaya gittigi limandan dönüyor. Yanima oturuyor ve kirmizi tapinagin freskinin tamamlandigini söylüyor. Klios yarin gidip görmemi istemis. Bu tapinak neden kirmizi? Narses bunun çok eski zamanlardan beri balikçilarin ve çobanlarin tanriya yakarmaya ve saygilarini sunmaya geldikleri bir magara oldugunu anlatiyor. Bu karanlik in Klios'a ilham vermis, girisi alev kirmizisi boyamis, sonra kirmizi yavas yavas bütün tapinaga yayilmis.
Ertesi gün biz belli belirsiz bir patikadan tapinaga dogru tirmanirken tanyeri dupduru, adeta uçucu. Magara kayalar arasinda sakli, günes gözümü kamastirdigindan girisini ilk anda fark edemiyorum. Aniden kirmizi karsimda, hasmetli bir kirmizi, tipki Klios gibi insani etkisi altina aliyor. Onu görür görmez, solur solumaz, sevincini avuçlarimda hisseder hissetmez kivanç duyuyorum. Içinde yankilanan seslerin arasinda biraz daha ilerlemeyi arzuluyorum. Hareket halindeki bir kirmizinin içindeyim. Harika bir sekilde perdahlanmis duvarlarda ona dokunuyorum, genis döseme taslarinin biçimini aldiginda üstünde yürüyorum. Kirmizi karanliga daliyor ve kaybolmadan ona karisiyor, Klios onun cüretkâr isigindan binlerce renk fiskirtmis.
Magara, hafifçe yukari dogru yükselirken agirligini kaybeden bir yarimküre biçiminde. Bu kusursuz biçim ve birbirini aydinlatan, karartan, degistiren kirmizilarin oyunu, isiltisi heyecanlandiriyor beni. Gözüm bu esrarengiz isiga alisiyor ve karsimda duran freski fark ediyorum.
Tanri ve canavar birbirlerine saldiriyorlar, Python oklarla delik desik olmus ve oklardan biri hâlâ etine sapli duruyor. Buna ragmen göklerin okçusuna yaklasmayi, onu gögüs gögüse çarpismaya zorlamayi basarmis. Kavga sonuna yaklasiyor, zira iki hasim güçlerinin sinirindalar. Canavarin bedenini kaplayan gri tüylerin üzerinde kan ve yaralar derin izler birakmis. Boynuzlarinin arasinda ve güçlü boynunda upuzun beyaz saçlar dalgalaniyor. Tanri onu bu ürpertici yeleden yakalamis, boynuzlarini kullanmasini engelliyor ve onu devirmeye çalisiyor.
Tanri dogan günesin tanrisi, silahlari parliyor, etrafi isik içinde. Kavga siddetli, ama tanrinin zaferi kesin. Canavar ve gölgenin güçleri geri çekilirken hâlâ direniyorlar, günes gökyüzünü bastan sona kapladiginda eski inl