Ataerkil

Evren, akil disi bir zekanin kurgusudur, tesadüften bahsedilemez. Yasam ise olasiliklar üzerine kuruludur, seçimlerle biçimlendiginden yine tesadüften bahsedilemez. Bununla beraber olasiliklar kendi boyutunun bir üstünden müdahalelerle degisiklige ugrar. Bu yüzden tesadüf zannedilenler de tesadüf degildir, nedenleri vardir. Tipki sizin bu kitabi okuyacak olmaniz gibi!"Bak kuzu… Hayat oyunlar silsilesidir, buna yasam deniyor. Dünya Gezegeni de, oyun sergilenen pek çok sahneden yalnizca birisi. Sakin unutma ve aklinin kösesine yaz; bu sahne ayni zamanda iyiligin ve kötülügün savastigi bir arena, güzelligin ve çirkinligin sergilendigi bir podyum, acinin ve tatlinin paylasildigi bir sofra ve en önemlisi pozitifle negatifin muazzam uyumuyla ortaya çikmis bir denklemdir. Bununla beraber insanin yasami algilama biçimi, bir labirentin içinde bulunmaktan farksizdir. Koridorlarda dolasan, labirentin yalnizca üç boyutunu görebilir. Oysa bu dar koridorlara sikismis beden bir de yukarilardan bakilabilecegini bilse labirentin tamamini görecek, yolunu seçecek, hatta çikisa nasil ulasabildigini fark edecek ve en önemlisi hangi oyunlarin sergilendigini anlayabilecek ama heyhat! Görebildikleri yalnizca duvarlar ve birkaç metre önündeki koridorlar. Ne tarafa dönse sinir! Sinirli olan bir sey daha var; evrensel isik. Dar koridorlara bu isik çogu zaman giremiyor çünkü isik yukarilarda... Isik sevgidir, isigin olmadigi ya da az oldugu yerler kapkaranliktir yani sevgisizdir… Insanlar bir gün beden denen zirhtan kurtulup evrenin sonsuzluguna karistiklarinda, yani Labirentten Çiktiklarinda, saf sevgi tasiyan isiga kavusacaklar."Ataerkil, Mehmet Mollaosmanoglu'nun ilk romanidir, yazarin alisildik tarzi olan gerilim-kurgu izleriyle örülüymüs gibi görünse de sonraki eserlerinde sikça ele aldigi dozu yüksek maceralardan söz edilemez. Bunun yaninda Ataerkil, otobiyografik izler tasidigi gibi yazarin sonraki romanlarinin ana temasini olusturacak felsefî alt yapiya okuyucuyu hazirlar.(Tanitim Bülteninden)