Ayaklarımla Tutundum Hayata

Ben engelliyim, ama hiçbir zaman engelli olmami asamayacak kadar kendimi çaresiz görmedim. Tabii ki bu önce ailem ve çevremdeki insanlarin destegiyle oldu. Örnegin sizinle bir sorunumu paylasacagim: Bir cafeye oturup meyve suyu istedigimde kimse bana pipet vermiyor, ben isteyene kadar. Tabii ki pipet de gelmeyince, ben meyve suyunu ayaklarimla içmeye çalisi-yorum. Insanlarin bir anda bana karsi tavirlari degisiyor ve hayranlikla bana bakip mutlu oluyorlar. Ben de çaresizligin içerisinde çare üretmenin kivancini yasiyorum. Emin olun ki toplum bize bir adim yaklastiginda bizlerin sorunlari, hayata bakis açila-rimiz, su ankinden çok çok daha iyi olacaktir. Ve emin olun ki yarin sabah hiç birimizin engelli olmayacagi belli degil. Toplum bizlerin yaninda olursa, bizler çok daha iyi hayatlar yasar ve çok verimli oluruz. Ben ne engelli, ne özürlü, ne sakatim; sadece özel insan olduguma inaniyorum.(Tanitim Bülteninden)