Evrengiz

Birkac¸ yıl o¨nce babamla Mamak'ta kaldıgˆımız evi gidip ziyaret etmis¸tik, henu¨z yıkılmamıs¸tı. Babam hemen her s¸eyi hatırlıyor. Annemin dedigˆine go¨re bizim kaldıgˆımız evin bitis¸igˆinde Behice Boran kalıyormus¸. Zaten birine adres verdiklerinde “Mamak'ta Behice Boran'ın evinin yanı” diye kayıt du¨s¸erlermis¸. I·lginc¸, nereden nereye? Annem ilerlemis¸ yas¸ına ragˆmen orada yas¸adıklarını unutmamıs¸. Gu¨zel gu¨nlermis¸...

Eve gelince dıs¸arıda olan her s¸eyden koparım ben. Ev sanki dezenfekte edilmis¸ bir o¨zel alan gibidir. Dıs¸arının kiri, pası ve cu¨mle yu¨kleri hemen kapının o¨nu¨nde bırakılır. Ayakkabılar bizde ha^la^ kapıda c¸ıkarılır ve sokakta giyilen her neyse onunla ic¸eride hic¸bir adım atılmaz.

Ev dedigˆin c¸oluk c¸ocuktur, nefesinin seninle birlikte her zerresine dokundugˆu es¸yadır, ic¸inde kendini gu¨vende hissettigˆin bir ortamdır.

O¨yle is¸te, aks¸amları kendimi eve attıgˆımda orada beni kars¸ılayan huzur sanki kat kat sıralanmıs¸, o¨yle beklemektedir. Artık ev de do¨rt duvar arasında bir yerdir ama asla mapushane degˆildir. I·s¸te “evrengiz” dedigˆim de benim ev hikayelerimin yas¸andıgˆı sevimli duraklar ic¸in kullandıgˆım yeni bir adlandırmadır. Zaten “s¸ehrengiz”e de ancak “evrengiz”den gidilir: Ev-re-n-giz.