Faust

“... Bana sevinçli günlerin görüntülerini getiriyorsunuz. Bazi yüce gölgeler belirgin hale geliyor: Ayrica ilk askin ve ilk dostlugun izleri de sanki eski ve kismen unutulmus bir masal gibi gözümde canlaniyor. Hayatin tipki dehliz gibi olan kivrimli akisindan dolayi sizlanislar tekrarlaniyor ve güzel saatlerin mutlu hayalleriyle avunarak benden önce ölmüs o iyi insanlarin adlari aniliyor. Ilk sarkilarimi dinlemis olan ruhlar artik sonrakileri isitmiyorlar. O eski dost kafilesi simdi toz toprak olmustur ve ne yazik ki ilk yakinin sesi de sönmüstür! Artik istirabim hiç tanimadigim bir kalabaliga sesleniyor. Onlarin beni övmeleri ile içimi burkuyor. Siirlerimizden zevk almis olan bazilari da, eger yasiyorlarsa, dünyada darmadagin olmus halde dolasip duruyorlar ve içimi, o sakin ve aziz ruhlar dünyasina ait bir özlem kapliyor. Bir arp gibi uguldayan türküm, belirsiz seslerle havada yayiliyor. Içim ürperiyor, göz yaslarina boguluyorum, o acimasiz kalbimin yumusadigini hissediyorum. Önceden sahip oldugum seyleri kendimden uzaklasmis görüyorum ve kaybolmus seyler benin için artik birer gerçek oluyor...“(Arka Kapak)