Hüsnü Aşk

Ey yüzü gül, bir bakista ayna (gibi tertemiz) gönlümü sarap kâsesine döndürdün. Sendeki o bilip de bilmezlikten gelis nesesi bana da geçti. Istersen tenezzül et, istersen etme; gönül evi senin isret yerindir, (senin zevk ve safa konagindir.) Simdi canin öyle bir yalimi var ki gökyüzü fanusuna bile sigmaz. Bu simsekler yuvasi olan gögsün (gönlün) izini Tur dagi bile görmemistir; Senin inayetin, senin lütfun yakti, parlatti onu. Gönül dedikleri iri, alici dogan, ta yücelere uçtu, devlet kusunu bile avlamaya nazlanmakta; hatta senin saçlarinda bile yuva kurmamakta; affet ey gökyüzünü at edinmis padisah; (elbette böyle olacak); senin himmet elinde beslenip yetismistir. Bir âleme ulasmisim ki çig taneleri bile günesle esit; günesin isigina orada engel yok. Uzagi, yakini baska bir konak yeri; ayriligin, seninle bulusmanin, sana kavusmanin ta kendisidir.