İçimizdeki Kara Delik

Bir yasam nedir ki? Uçsuz bucaksiz evrende bir damla belki de ... Kisacik bir an ... Ve bu anda sonsuz çesitlilikle devinen ve de biçimden biçime giren bir ruh. Üzülüp sevinen, gülüp aglayan, kinlenip bagislayan, korkup yüreklenen, büzülüp genlesen, gerilip bosalan ve ölüp ölüp dirilen... Yasamin gizi belki de çakan bir simsegin ardindan cama çarpan yagmur damlasindaydi, kim bilir... Korkunun daglari sardigi, kötünün iyiyi, zulmün iyiligi besleyip çogalttigi zor yillarda, yüreklerin taslastigi zamanlarda insanin mutlaka bir kisragi olmalidir. Nereden olursa olsun, gecenin içinden dörtnala kosup gelmeli, apak yeleleriyle bir rüzgâr gibi esip geçmelidir. Insanin böyle bir kisragi olmadi mi, halil dumandir! Dünyada ne kadar insan varsa gökyüzünde de o kadar kara delik vardir. Her insan kendi kara deliginin tutsagidir. Bu tutsakliktan kurtulamanin biricik yolu, kendi eylemimize kayitsiz kalmak, bir köseye çekilip tirnak kesmektir.