İmparatorluğun Açlıkla İmtihanı Osmanlı Toplumunda Kıtlıklar (1560-1660)

Yeniçagda insanlar pek çok dogal ve beseri afetle mücadele etmek zorunda kaldi. Özellikle Akdeniz ve çevresinde yasanan seller, kurakliklar ve asiri soguklar ile kitlesel savaslar ülkelerin sosyal ve iktisadi bünyelerinde tamiri zor yaralar açti. Üç kitaya yayilan devasa büyüklügüyle Osmanli Imparatorlugu da böyle çetin dönemlerden geçti. Imparatorlukta ortaya çikan ve 16. yüzyilin ikinci yarisi ile 17. yüzyilin ilk yarisini kapsayan agir bunalimlar sonraki yüzyillarin dokusunu etkileyecek derecede ciddi kayiplara neden oldu. Tüm bu gaileler arasinda gerek imparatorluk yetkilileri gerekse tebaa sosyal yapinin çözülmemesi ve ekonomik istikrarin bozulmamasi için ellerinden gelen tüm imkânlari kullanarak bu kriz süreçlerini en az hasarla atlatmaya çalistilar. Neyse ki islenmemis büyük arazilerin varligi, degisen iklimsel veriler ve imparatorluk idarecileriyle halkin ortak çabalari sayesinde, ekonomik ve sosyal bünye büyük sarsintilar geçirmeden kriz dönemlerinden çikilabildi. Bu çalisma adi geçen bir asirlik dönemde Osmanli ülkesinde yasanan darlik ve kitlik buhranlarini, sebep ve sonuçlariyla birlikte incelemeyi amaçliyor. Kuraklik, sel, çekirge istilasi gibi dogal; stokçuluk, kaçakçilik ve savas gibi beseri sebepler yüzünden ekonomik krizlere ve ardindan açliga sürüklenen ülkenin, bu sartlardan kurtulmak için yaptigi mücadeleler, merkezi ve yerel idarecilerin harcadigi çabalarla, vakiflar basta olmak üzere sivil halkin gayretleri kitabin ana konusunu olusturuyor. Çalismada ayrica Osmanlilarin içine düstügü bu iktisadi bunalimlarin dönemin çagdas toplumlarinin yasadiklariyla benzerlik ve farkliliklarina da yer veriliyor.