Kafes Beyaz Çığlıklar

Topragin üzerinde ne varsa hepsi kökten gelir; bütün korkular ölümdenkaynaklanir. Güven duymak cesaret ister. Güveni engelleyen korkudur.Sadece korkusuz bir insan güvenebilir. Güvensiz insan, doruklardanuzak durmak ve düz yerde yürümek ister. Ne doruklar, ne derin vadiler;hiç dorugu ve vadisi olmayan siradan bir yasam sürmeyi yegler. Bu;akilsiz, sikici, tekdüze, sönük, durgun bir yasamdir. Fakat bunun iyibir tarafi vardir; iki seyle karsilasmaz: Doruklarin sogugu, vadilerinrüzgârlari. Ama buna karsilik, asla büyümeyecek ve gelismeyecektir.Anlayarak büyüme; sadece doruktan vadiye, vadiden doruga hareketedilince gerçeklesir. Büyüme ve yasamin manasi; sadece karanlikve aydinlik arasinda isiktan karanliga dogru olan o sürekli ve çetinyolculukla gerçeklesir. Dalgalar üzerinde alçalip yükselmeden yasaminne olup ne olmadigi anlasilamaz.Osman Pamukoglu çevresel yikimlardan asiri nüfusa, asiri tüketimdenkirlilige, ormanlarin yok edilmesinden kitliga kadar insanligi ilgilendirenbirçok konuya dikkat çektigi son romani Kafes: Beyaz Çigliklar ileinsanoglunun dogayi anlamadigini ve açgözlülügü nedeniyle kaçinilmazyikimi öne çekmek için elinden geleni yaptigina vurgu yapiyor.