Mafya'nın Kızı

“Lara haddini asiyorsun!” Babamin bagirisi beni ürpertse de sinirle oturdugum yerden kalktim ve kapiya yöneldim. Ailemden tek kalan babamdi ama o da hareketleriyle kendinden nefret ettiriyordu. Ondan uzaklasmak için üniversiteyi bilmedigim bir ülkede okumustum. Oradaki sakin hayatim bitmis ve yine bu nefret ettigim eve dönmüstüm. En kötüsü babam hala ayniydi. Gaddar! “Bu odadan çikarsan senin için iyi seyler olmayacagini biliyorsun kizim.” Yumruklarimi sikip yerime geri oturdum. En son sözünü dinlemedigimde iki hafta odamdan çikmamam için kapima adamlarini koymustu. Özgürce yasadigim dört yildan sonra yine bu hapishaneye gelmek berbat hissettiriyordu. Sakinlesmek adina derin bir nefes aldim ve oturdum. Ardindan konunun çabuk bitmesi için bakislarimi babama çevirdim. “Aksam birkaç ortagim gelecek.” Babama bana ne, dercesine baktim. O ise bana aldirmadan konusmasina devam etti. “Artik büyüdün. Benim çevremle tanisma vaktin geldi. Sen de yanimda olacaksin.” “Unut bunu.” Omuzlarimi silkip tekrar ayaga kalktim. Babamin saçma sapan ortaklari umurumda degildi. Sadece kendi itibarini düsünen bir adamdi. Ben ona benzemeyecektim. “Lara!” Babam sinirini pekistirmek için birkaç saniye durdu. Emirlerinin yerine getirilmemesine alisik degildi. “Kendine çekidüzen ver. Sen Soysal Holding'in varisisin.” Alayla güldüm. Ne varisliginden bahsediyordu ki? Kaç kere beni pis isleri için egitmeye çalismisti. Sadece ‘Soysal Holding'in varisi' mi olmustum? “Hayir baba.” Alayla güldüm. “Ben bir mafyanin kiziyim.”