Martin Eden

Üzerinde kirli elbisesiyle, isçi oldugu her halinden belli olan deniz kokulu gariban genç utana sikila içeri girdi. Sapkasini basindan kaba bir hareketle çikardi, evirip çevirdi. Nereye koyacagini bilmeyen tavirlarla, önce ceketinin cebine koymaya çalisti, olmadi; sonra masanin üzerine koymaya yeltendi, yine olmadi. Iste bu sirada diger adam, sanki onun sikintisini hissetmisçesine sapkayi sakin, dogal bir sekilde elinden aliverdi. Kayitsizca yapilmis bu hareketi kaba saba delikanli çok begenmisti. “Halden anliyor“ diye düsündü, “Bana epey yardimi dokunacak.“ (Arka Kapak)