Ordener Sokağı Labat Sokağı

Yahudi Soykirimi Sirasinda Kofman Ailesinin
Fransa'da Yasadiklarina Dair Çok Çarpici Bir Anlati.
Bir Kadin Filozofun Kaleminden Unutulmaz Bir Hikâye.
Gerçekten de bir daha göremedik babami. Bir ha­ber de alamadik, sadece Drancy'den yollanmis bir kart, menekse rengi mürekkeple yazilmis, üzerindeki pulda Maresal Pétain'in resmi var. Bir baskasinin eliy­le Fransizca yazilmis. Genelde bizimle iletisim kurar­ken kullandigi diller olan Yidisçe ya da Lehçe yaz­masini yasaklamislar elbette …. Savastan sonra, Auschwitz'den vefat ilami gel­di. Toplama kamplarina gönderilmis diger sür­günler geri döndüler. Bir Yom Kippurgünü, si­nagogda, tehcir edilmislerden biri babami Aus­chwitz'de görmüs oldugunu iddia etmisti. Orada bir sene hayatta kalmis. Kapoolmus Yahudi bir kasap (ölüm kampindan döndükten sonra, Ro­siers Sokagi'nda tekrar dükkân açmisti), çalisma­yi reddettigi bir gün onu kazma darbeleriyle öl­düresiye dövmüs ve canli canli gömmüs: O günSabatmis: “Hiçbir kötülük yapmadi,” demisti, “sadece biz kurbanlar ve cellatlar için Tanri'ya dua ediyordu.”
Bunun için, baska pek çoklariyla birlikte babam da bu sonsuz siddete maruz kalmisti: Auschwitz'de ölmek, hiçbir ebedi Istirahate saygi gösterilemeyen, gösterilmeyecek bu yerde.
SARAH KOFMAN