Öyküler

“Masanin üstündeki vazomda birkaç çiçek vardi. Biz konusurken bahçivan onlarin yerine yenilerini getirdi. Mürit onu çiçekleri yenilerken gördü. 'Hepsi bu mu?' diye bagirdi birden, 'Bu çiçeklerle isiniz bitti mi? Öyleyse onlari bana verin.' Çiçekleri avuçlarinda sefkatle tuttu ve basini egerek, gözlerini onlara dikti. Kisa bir sessizlikten sonra, tekrar basini kaldirarak bana dedi ki: 'Sen bu çiçeklere hiç bakmiyorsun, bu yüzden de onlar soluyorlar. Eger onlarin derinliklerine bir kez bakmis olsaydin, okuduklarin ve yazdiklarin rüzgar olup, uçup giderdi.'
Çiçekleri elbisesinin etegine bagladi ve onlari, bir ibaret tavri içinde, basinin üstüne yerlestirdi ve beni selamlayarak dedi ki: “Tanrimi yanimda götürmeme izin ver.'
O bunlari yaparken bana öyle geldi ki, odalarimizdaki çiçekler bizim ellerimizde hak ettikleri sevgi ve ilgiyi görmüyorlardi. Onlari vazolara koydugumuzda, daha çok, siraya girmis cezalandirilmayi bekleyen haylaz okul çocuklarina benziyorlardi.“
(Arka Kapak)