Siyah Koku

Gülayşe Koçak'ın tuhaf ve karmaşık bir aşk ilişkisine odaklanan romanı Siyah Koku, arka planındaki insanlık dramları nedeniyle bir kara ütopya olarak da okunabilir, her şeye rağmen umuda çağrı olarak da... Nazire Halam aniden kaldırıyor kafasını; birden canlandı, yanakları kızardı: İşte! Benim de kafamın için aynen amcanın evi gibi! diye bağırıyor -nereden aklına estiyse - "Havalandırın şu evi,diye bağırmak istiyorum! Benim kafamın içinde de aynı, o boğucu sidik ve naftalin kokusu...Kurtalayım istiyorum,geçmişin bütün çöplerini taşımaktan yoruldum. Açın pencereleri! Atın çöpleri dışarı! Temiz bir badana yapın, oksiyen girsin şu eve bunu istiyorum. Ama işte ..." Birden omuzları çöküyor, "Korkuyor insan..." "Neden?" diye fısıldıyorum. "Neden halacığım? "Yavrum...İnsan galiba çöplerine bağlanıyor.Korkuyorsun. Oksijen, ya çöplerin varlığını unutturursa?"