Tesbihe Çağrı

Çocuklugumdan bugüne hatirladigim bazi mutluluk sahneleri vardir. Bahçeli iki katli evimizin mutfaginda bir kuzine soba vardi. Rahmetli annem bu sobalarin üzerine sicak su ihtiyaci için gügüm koyardi. Bazen bu gügümlerden kaynamaya yakin öyle iniltili/hüzünlü sesler çikardi ki, çocuk kulagimla bunlar bana anlatilmaz bir duygu verirdi. Yine böyle bir ses sirasinda anneme sormustum: "Anne! Bu gügüm ne diyor böyle?" Annemin cevabi hâlâ kulaklarimdan gitmedi. Söyle demisti: "Oglum, o gügüm Allah'i zikrediyor". Iste o günden sonra daha farkli bir gözle bakmaya baslamistim çevreme. Köyümüzde çinko damin üzerine yagan yagmur damlalarinin çikardigi sesler, ocakta yanan findik dallarinin çitirtilari, rüzgârin sesi, gök gürültüsü, denizin dalgasi hep zikir gibi gelmeye baslamisti bana.Kur'ân bu gerçeklige gökte ve yerdeki tüm varliklarin birer zikir/tesbîh/duâ faaliyeti içerisinde olduklarini söyleyerek isaret ediyor. Yine bitkilerin, agaçlarin, yildizlarin secde ettigini ögreniyoruz Kur'ân'dan. Bu idrâkle yasadigimiz âlemi seyrettigimizde cansiz/suursuz bir nesneye degil, sonsuz bir kulluk coskunluguyla tesbîhini yerine getiren canli bir varliga baktigimizi hissediyoruz. Sanki "hâl diliyle" bu varlik bize söyle sesleniyor: "Ey insân! Biz, ezelde Allah'in bizim için çizdigi tesbîhi sasmadan büyük bir askla yerine getiriyoruz. Haydi, ne duruyorsun, sen de katil bu evrensel tesbîhe, bu zikir deryasina."Varlik ve olus, Allah'in isim-sifatlarinin yani "Esmâü'l-Hüsnâ"nin bir tecellîsidir. Allah, "Zâhir" ismiyle, varliklar dünyâsinda esyâ ve olaylar hâlinde kendini bize göstermektedir. Öyleyse varlikla bütünlesme, varligin tesbîh çagrisina katilma, "Allah ile bulusmak" demektir. Tesbîh'e Çagri, bu bulusmaya dikkat çekme ve bu mânevî yolda bir katki saglayabilme ümidiyle kaleme alinmistir.