Yüzümdeki Kuyu

Bir noktada tikanip kalmis ve ancak çok sonra azar azar, kesik kesik akmaya baslamis bir suyu andiriyor Kaygalak'in siiri. Tikandigi yerde çok kalmis ve böylece kendi üzerine dönmüs, kendini, kendi tikanisini iyi tanimis bir siir. Imkânlarini da. Yahya Kemal gibi, Diranas ve Tanpinar gibi, Cemal Süreyya ve Ece Ayhan gibi, Hilmi Yavuz ve Ismet Özel gibi, yapacagi isi en bastan sezen ve çoktan biçimlenmis olarak dogan bir siir. Tikanma bir tür erken olgunlasmaya yol açiyor burada. Bir koyulasma, kivam bulma: Takilip kaldigi yerin bütün minerallerini, bütün isiltili kirini de üstlenmis bir madde. "taslarin unutulan / yüzüyüm ben. / söz'ün - Dil'in - ve zamani'in... / / daglarin kilitlenmis yüzüyle / mühürlendim, / resimlerin taslarda unuttugu dile." Bu kilitlenme, ilerleme düsüncesinin tehlikeli aldaticiligina isaret eden ama olgunlasmayi da büsbütün yadsimayan bir Karanlik Aydinlanmaya da isaret ediyor. "birazdan susacak / dilini bildigim her sey. / yeryüzü / ve gökyüzü. / yüzümü döndügüm kalpler.."Orhan Koçak