Zarfını Ben Açardım Sana Yazdığım Mektupların

Beni kalabalik sandiniz... Evimde hiç günes batmaz, diye geçti aklinizdan... Oysa ben çogu kez bana gelen mektuplariniz kadardim. Evimde günesim çok batti. Mektuplarinizin içindeki sevgi ve merhametin isigiyla çok gece geçirdim. Yalnizliktan ölecek gibi oldugum anda tekrar tekrar okudugum o mektuplar, beni sabaha çikardilar... Unutulmak acisini sadece bu mektuplar hafifletecek gibiydi... Kitaplarimi, bilmedigim, tanimadigim kisilere yaziyordum. Belki de bir meçhule... Ama o meçhulden, yani sizlerden bana sevgiler akiyordu. Acilar, sirlar, çeliskiler, umutlar, yalnizliklar; hayal kirikliklari, gözyaslari, ölme istegi ve yasama sevinci akiyordu... Bu kimsesiz incelikler ülkesine... (Tanitim Yazisindan)